WINNICA PANA

Kościół jest polem uprawnym, winnicą Pana – tę prawdę przypomina nam dzisiejsza liturgia słowa. „Krzewem winnym jest Chrystus, udzielający życia i wzrostu latoroślom, którymi my jesteśmy. Za pośrednictwem Kościoła trwamy w Nim, i bez Niego nic nie możemy uczynić” (KKK 755).

Stan winnicy, o której opowiada pierwsze czytanie, jest obrazem zawiedzionych oczekiwań Boga wobec niewiernego ludu. Jak nie ma żadnego usprawiedliwienia dla winnicy, tak też nie ma żadnego wytłumaczenia dla ludu.

W odróżnieniu od pierwszego czytania zakończenie ewangelicznej przypowieści o winnicy zapowiada odmianę losu. Po słowach o karze dla zabójców jest zapowiedź działania, jakie podejmie właściciel winnicy. Oznacza to, że zamiast zniszczenia i śmierci Bóg da nam odnowę i życie. Pomimo odrzucenia Jezusa Bóg nie rezygnuje ze zbawienia ludzi. Zmartwychwstanie Jezusa nie jest wydarzeniem, w którym mogą mieć udział jedynie nieliczni, lecz jest darem dla wielu i w ten sposób staje się „cudem w naszych oczach”.

Właśnie dzięki temu wydarzeniu otrzymujemy pokój, którym mamy się dzielić. Jest on owocem odpuszczenia grzechów, jakie otrzymujemy, mając udział w zbawczej śmierci Chrystusa. Włączeni w nią zostaliśmy przez chrzest, a udział w Eucharystii to udoskonala i umacnia tę więź, zarówno z Chrystusem, jako głową Kościoła, jak i z braćmi i siostrami, z którymi razem tę wspólnotę Kościoła tworzymy. Trzeba nam jednak pamiętać, że naszą sytuację komplikuje grzech, w który jesteśmy uwikłani. To on osłabia naszą wolę i sprawia, że nie możemy przynosić takich owoców, jakich oczekuje od nas Pan. Stąd tak ważne jest wzywanie Ducha Świętego, aby On nas wspomagał i prowadził.

Opracowano na podstawie:
Wielka tajemnica wiary.
Program duszpasterski Kościoła w Polsce na rok 2019/2020,
zeszyt homiletyczny, s. 148-150.