PRZEBACZENIE – CZY AŻ SIEDEM RAZY?

Wspólnota Kościoła powinna być miejscem „bezinteresownej miłości”, w którym wszyscy mogą się czuć przyjęci, kochani, mogą doświadczyć przebaczenia” (Evangelii gaudium, 114). Przebaczenie otwiera bramy ludzkiego serca na miłość i miłosierdzie Boga.

Dzisiejsza liturgia słowa porusza ważny temat dysproporcji w traktowaniu siebie i innych. Mamy tendencję do usprawiedliwiania siebie i wymagania od innych. Pobłażamy własnym słabościom, ale chcemy surowo i bezlitośnie rozliczać innych.

Tymczasem gniew i pragnienie zemsty wyrządzają szkodę nie tylko temu, przeciwko komu są skierowane, ale także, a może przede wszystkim, temu, kto te uczucia dopuszcza do siebie. Kto złości się na bliźniego, nie może prosić Boga o przebaczenie swoich grzechów. Prawdę tę odnajdujemy zarówno w pierwszym czytaniu z Księgi Syracha, jak i w Ewangelii.

Tymczasem św. Paweł w drugim czytaniu poucza nas o tym, że wszyscy należymy do Pana i podlegamy Jego sądowi. Stąd też nie możemy oczekiwać tego, że Bóg potraktuje nas z miłosierdziem, jeśli sami tego miłosierdzia nie potrafimy okazywać.

Doświadczając Bożej łaski, musimy ją odzwierciedlać, dzielić się nią, realizując w ten sposób wezwanie wypowiedziane w Kazaniu na górze: „Bądźcie więc wy doskonali, jak doskonały jest Ojciec wasz niebieski” (Mt 5, 48).

Podczas Eucharystii doświadczamy przebaczenia nie tylko na początku, gdy wołamy: „Panie, zmiłuj się nad nami”, ale przypominają nam o tym słowa konsekracji: „To jest Ciało moje za was wydane…, to jest Krew moja (…) za was wylana (…) na odpuszczenie grzechów”.

Opracowano na podstawie:
Wielka tajemnica wiary.
Program duszpasterski Kościoła w Polsce na rok 2019/2020,
zeszyt homiletyczny, s. 117-118.